ერთი წამი (თავი II)

დღეები, დღეებს მისდევდა. ყველაფერი გაუფასურდა ჩემს თვალში, ექიმები ყოველდღე მიჩიჩინებდნენ, რომ არ უნდა დამეკარგა ცხოვრების ხალისი და წინ უნდა გამეხედა, თუმცა ჩემი ძმის გარეშე მომავალი არ წამომედგინა, თან ვგრძნობდი, სამუდამოდ სავარძელს მიჯაჭვული ვიყავი. ღამე კოშმარები მესიზმრებოდა, ყოველ ღამე მახსენდებოდა ის ერთი წამი. ის ერთადერთი წამი, რომელმაც ცხოვრება დამინგრია და მეც მიმაყოლა ზედ. ეს კოშმარი კი ყოველთვის ერთნაირად მთავრდებოდა, მე კუბოში ვიწექი და სწორედ ამ დროს მეღვიძებოდა.

ყოველ ღამე ჩემს საკუთარ ოფლში ვცურავდი, ექიმებმა მითხრეს, რომ ტყვია პირდაპირ ხერხემალში მომხვდა, ძვლის ტვინი დამიზიანდა და ფეხები მე აღარ მეკუთვნოდა. აღმოჩნდა, რომ უკვე ოთხი დღე იყო გასული იმ საბედისწერო მომენტიდან. ხანდახან ინფორმაცია მოჰქონდათ. თურმე ომი დასასრულისკენ მიდიოდა. ახლა უკვე მშვიდობით შეგიძლიათ იძინოთო. გვითვლიდნენ შტაბიდან. ამ ყველაფერზე მეცინებოდა და ზურგს ვაქცევდი ხოლმე ამბის მომტანს.

ჩვენი პოლკის უფროსმა დანაპირები შეასრულა. მისი თანაშემწე მეახლა მისი მოსვლიდან მესამე დღეს და პოლკოვნიკის სიტყვა გადმომცა. მისი თქმით რამოდენიმე დღეში მოაგვარებდნენ ოფიციალურ სამზადისს და მზად უნდა ვყოფილიყავი. მეც მზად ვიყავი, ვერსად გავიქცეოდი.

დადგა ის უბედური დღე, იმ დღისით ექიმი მომეხმარა ჩაცმაში, გამოსასვლელი მუნდირი ჩამაცვეს. მკერდზე ახალი მედლები ჩამომკიდეს. ეტლიც მომიგორეს. როდესაც დავინახე, ჩემში რაღაც ჩაწყდა. გული შემეკუმშა და ვიგრძენი თუ როგორ მძულდა ეს ბორბლებიანი ეშმაკის მანქანა.

გარეთ გამომიყვანეს, გარეთ პოლკოვნიკის თანაშემწე მელოდებოდა. სამხედრო სალმის შემდეგ შეძლებისდაგვარად თანაგრძნობის ტონით მომისამძირა. მხოლოდ ახლა შევამჩნია მისი არაბუნებრივი სიარულის მანერა. როდესაც გვერდით ჩამიარა, რომ ჩემს უკან მოქცეოდა და ეტლის ბორბალს ფეხი გაჰკრა შემთხვევით. თითქოს არაბუნებრივად მოექცა გვერდით. თუმცა არ შეუმჩნევია. ხოლო როდესაც მანქანაში ჯდებოდა ფეხები ხელით აათრია და ისე ჩაჯდა. მივხდი, რომ მასაც ჩემსავით კარგად სულაც არ ჰქონდა საქმე.თუმცა ამას ადრინდელი სიბრალულით არ მოვპყრობივარ. ახლა ჩემთვის სულერთი იყო. თავი ალბათ ყველაზე საცოდავიც მეგონა.

სამხედრო ჰოსპიტალი უსიტყვოდ დავტოვეთ. წელი ისევ მტკიოდა, არადა გამოსვლის წინ გვარიანად გამჭყიპეს ტკივილგამაყუჩებლებით. ექიმი მაიმედებდა, რომ ეს ტკივილი მალე გაივლიდა. თუმცა ამატებდა, რომ ჩემი ფიზიკური ტკივლი არაფერი იყო იმასთან შედარებით რისი გავლაც მე მომიწევდა ჩემი დარჩენილი ცხოვრება. მომწონდა ეს კაცი. არ მატყუებდა, ყველა ჩემს გარშემო იმედის მომცემი სიტყვებით მავსებდა, თუმცა მე ვიცოდი, იმანაც იცოდა. ეს ეტლი ჩემი საბოლოო ბედი იყო.

მანქანის ფანჯრიდან ვიყურებოდი, სამხედრო ბაზის გავლის შემდეგ, უკიდეგანო მინდვრები გამოჩნდა, ვრცელი და მწვანე, ზოგგან მზისგან გადაბუგული და გამხმარი, ზოგგან კი პირიქით, ძლიერი და ამაყად მობიბინე. სევდიანად ვუყურებდი ამ სულის ამაფორიაქებელ პეიზაჟებს. ადრე ალბათ ღიმილიც კი მომერეოდა სახეზე, თუმცა თავი გადაყრუებული ბებერი მეგონა, რომელსაც ცხოვრებაში არაფერიარ ახალისებს, რომელსაც სიცოცხლის ძალა აღარ შერჩა და ყოველ საღამოს, ფანჯრის მინის მიღმა უცქერს მზის ჩასვლას.

პოლკოვნიკის თანაშემწე, გაჯგიმული იჯდა წინ, მის გვერდით მძღოლი იყო, რომელსაც ჩვეულებრივი ჯარის ფორმა ეცვა. სახე უემოციო ჰქონდა და მხოლოდ წინ იყურებოდა. მხოლოდ ერთი სიტყვა დასცდა

– მალე მივალთ, სერ!

მე თითქოს არც გამიგია. ამის თქმის შემდეგ მხოლოდ ჩემი ძმის სახე მედგა წინ. მისი ღიმილი და უკანასკნელი ამოსუნთქვა. ყოველ წამს თავიდან გავიცდიდი ამ ყველაფერს. ისევ და ისევ. იგივე ტკივილი და იგივე კოშმარი. თუმცა, როდესაც მივედით შორიდან დავინახე პროცესია, ჩემი ძმა ხის ლამაზ ყუთში ესვენა, ყუთში, რომელსაც ახლა ყველა კუბოს უწოდებს. პატარა ორმოს გვედით ესვენა ჩემი ძმის კუბო. იქვე ადამიანების პატარა ჯგუფი შეჯგუფებულიყო. ასევე მოშორებით ჟურნალისტების ჯგუფი დავინახე, რომელიც უფრო მოზრდილი მეჩვენა.

ხალხი ჩემი მიმართულებით იყურებოდა, პოლკოვნიკის თანაშემწე და მისი მძღოლი გადმოსვლაში მომეხმარნენ. თავს საოცრად დამცირებულად და უმწეოდ ვგრძნობდი. ხალხის ჯგუფს ერთი ადამიანი გამოეყო, ეს ჩემი ძმის საცოლე იყო, რომელსაც სახეზე ფერი აღარ ედო. მხოლოდ მის დანახვაზე შემერია გულში სიბრალული. ვოცნებობდი, რომ ფილმი ყოფილიყო და ეწვიმა. ვოცნებობიდი, რომ ჩემი ცრემლები წვიმას შერეოდა და დაემალა ეს სისუსტე. თუმცა ვერ შევძელი, თავი მაღლა ავწიე და მის მხარზე, ცრემლები მოვაფრქვიე. ჩემი მზერა კი არ სცილდებოდა ჩემს ძმას. ჩემს პატარა ძმას, რომელიც ოცდახუთი წლის განმავლობაში გვერდით მედგა და მუდამ ჩემი ცხოვრებით ცხოვრობდა.

ახლა კი ამ სუსტი გოგოს მხარზე ვტიროდი ჩემი ძმის არყოფნას. იამ(ასე ერქვა ჩემი ძმის საცოლეს) ჩემი საფლავამდე მიყვანა მოითხოვა, პოლკოვნიკის თანაშემწემაც თავაზიანად დაუთმო ადგილი. ახლა ამ სუსტი გოგოს ხელებით ვუახლოვდებოდი მიწაყრილს, რომლის უკანაც ჩემი ძმის ცივი სხეული ესვენა. სხეული დამეძაბა, ტანით წინ მივიწევდი თითქოს. გაქცევა მინდოდა თუმცა…

იამ ძმის კუბოსთან მიმიყვანა. ხალხი მისამძიმრებდა, ზოგი მხარზე ხელს მიტყაპუნებდა და მამხნევებდა. მამაომ დამლოცა და განკურნება მისურვა. შემდეგ წესი აუგო და თითქოს არსაიდან გაჩენილი ოფიცრის ბრძანება გავიგე.

-მოემზადეთ! დატენეთ!ცეცხლი!

-მოემზადეთ!დატენეთ!ცეცხლი!

-მოემზადეთ!დატენეთ!ცეცხლი!

ყოველი ბრაძენების ბოლოს, ჯარისკაცების ათეული ასრულებდა ბრძანებას, “ცეცხლი”. ამით აცილებდნენ ადამიანს, რომელსაც არ იცნობდნენ და ალბათ ვერც ვერასდროს გაიცნობდნენ. თუმცა მათი სახეები სულაც არ გამოხატავდა უცხო ადამიანის დასაფლავებაზე ყოფნით უკმაყოფილებას. ყველას სევდიანი სახე ჰქონდა. თითქოს ყველა იმ კუბოში საკუთარ თავს წარმოიდგენდა.

უკანასკნელი გასროლის შემდეგ ოფიცერმა ბრძანა, რომ ათეული მოწყობილიყო და მიწაში ჩაესვენებინათ საბრალო.

ერთი წამი…

-გვესვრიან.

– როგორღაც თვითონ მივხვდი.

– ყოჩაღ – აქ გიჟივით გადაიხარხარა. წამოიწია, ფანჯარას ორი ნაბიჯით სწრაფად მოსწყდა და საპასუხო ცეცხლი გახსნა.

– გაგიჟდი?! რას აკეთებ დაწექ… – ტყვია პირდაპირ თავში მოხვდა. ღიმილი სახეზე შეჰყინვოდა, მის უკან კედელზე მისივე სისხლის შხეფები დავინახე. წამით ღრიალი მომინდა მაგრამ პირიდან მხოლოდ ხავილი ამომივიდა. იარაღი გამივარდა და კედელს მივეყუდე. უცებ თითქოს დრო გაჩერდა, ყველაფერს წითლად ვხედავდი, დამავიწყდა სად ვიყავი და რატომ. ხელები თავზე შემოვიწყვე და ძირს დავეცი. ცრემლები მომდიოდა, პირველად არ ვნახე სიკვდილი, მაგრამ საკუთარი ძმის სიკვდილმა ჩემში ყველაფერი შეძრა. უცებ არ ვიცი რა დამემართა, ჩემს ძმასთან მივხოხდი, და ვცადე უკან ფანჯრისკენ გამეთრია, უცებ ზურგში ტკივილი ვიგრძენი, მოვტრიალდი და სადღაც შორს თითქოს სარკით მანათებდა ვიღაცა შუქს, მაშინვე მივხვდი სნაიპერმა დამიჭირა. მაშინვე გავითიშე.

– ეს ცოცხალია, მეორეს არ გაუმართლა.

– რა გვარია?

– ვაშაყმაძე, მოიცა… მეორეც ვაშაყმაძეა. მგონი ძმები არიან.

– სამწუხაროა – თუმცა ხმაში არანაირი წუხილი არ იგრძნობოდა.

თვალების გახელა ვცადე, თუმცა არაფერი გამომდიოდა. ზურგი საშინლად მტკიოდა, ვგრძნობდი როგორ მიხვევდნენ ჭრილობას, გარეთ ტყვიების ზუზუნი აღარ ისმოდა. ზურგის ტკივილი კი არ ნელდებოდა, უცებ გამახსენდა, რაც მოხდა.

-ზუ… – მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე. პირში სისხლის გემოს ვგრძნობდი და განძრევა არ შემეძლო.

-რაო? ჩუ ძმაო, ძალა დაზოგე, ჩვენ გიშველით. ყველაფერი კარგად იქნება. სნაიპერის ტყვია მოგხვდა. ყველაფერი დამთავრდა.

-ცენტრს გადაეცით, მესამე რეზუს დადებითი სისხლი მოამზადონ, გადასხმაა საჭირო. – ამის შემდეგ გავითიშე.როდესაც გამოვფხიზლდი ტკივილი აღარ მაწუხებდა, თვალების გახელა ამჯერად მოვახერხე, სინათლემ თვალი მომჭრა, წამოდგომა ვცადე, მაგრამ უშედეგოდ. ვერაფერს ვგრძნობდი. ფეხების გამოძრავებაც არ შემეძლო.

თვალები დავახამხამე, ამჯერად უკეთ დავინახე ყველაფერი. საავადმყოფოში ვიწექი, ჩემს გარშემო თეთრი ფარდები იყო ჩამოკიდებული, ჩემს საწოლს მზის შუქი ეცემოდა, სხივს თვალი გავაყოლე და დიდი ფანჯრები დავინახე, ჩემს უკან. ფანჯრის გვერდით ჩემს საწოლთან კი წვეთოვანი იდგა, მხოლოდ ახლა დავინახე ის უამრავი შნური, რომლებიც ჩემს სხეულში იკარგებოდნენ. ისევ ფარდებისკენ გავაპარე მზერა, ამჯერად იქიდან ექთანი შემოდიოდა, მხოლოდ მის წითელ პომადას მოვკარი თვალი, რომ ისევ გავითიშე.

როდესაც გამეღვიძა, ისევ საწოლში ვიწექი, თუმცა ამჯერად აღარ ვიყავი გაბრუებული, და თითქოს სხეულსაც ვგრძნობდი.წამოდგომა მინდოდა, ხელებს დავეყრდენი და მთელი სხეული წამოვწიე, თუმცა ფეხები… ღმერთო ჩემო, ფეხები არ მემორჩილებოდა. ო, რა ტკივილი განვიცადე იმ წამს, ფიზიკური არა სულიერი. ნელ-ნელა ვხვდებოდი რაც ხდებოდა ჩემს თავს. გული უარყოფდა, თუმცა გონება… გონება ყველაფერს ხვდებოდა.

საწოლიდან ძირს ჩამოვვარდი, წვეთოვანი წაიქცა და საშინელი ხმაურით დაეცა იატაკზე. ჩემს გვერდით საწოლზე ვიღაცამ წამოიყვირა და წამოხტა. ორ წამში ექიმებით გარშემოტყმული ვიყავი, განწირული ვყვიროდი და ვაგინებდი ყველას ვინც მიახლოვდებოდა და ცდილობდა დავემშვიდებინე.

– დამამშვიდებელი გაუკეთეთ!- ბრძანა ვიღაცამ ამ ორომტრიალში.

– მომშორდით, მომშორდით თქვენი… – ამ დროს სიტყვა გამიწყდა, ერთი კი მახსოვს ერთ-ერთ ექიმს ძლიერად მოვადე ყბაში. შემდეგ კი გავითიშე, როდესაც გონზე მოვედი ამჯერად მიჯაჭვული ვიყავი საწოლზე, თუმცა წინააღმდეგობის გაწევა სულაც არ მიცდია, მხოლოდ თავი წამოვწიე და ფეხებს დავხედე. ვცდილობდი გამემოძრავებინა, თუმცა არაფერი გამომდიოდა. თითქოს ვგრძნობდი, როგორ გზავნიდა ჩემი ტვინი ბრძანებას, თუმცა უშედეგოდ. სადღაცას წყდებოდა სადღაც იკარებოდა ეს ბრძანება. და ზურგი ერთ-წერტილში ყრუდ მტკიოდა. ვგრძნობდი, რომ მწყუროდა.

-წყალი, წყალი მომიტანეთ ვინმემ.

ნაბიჯების ხმა გავიგე, ფარდები გადაიწია და ექიმი შემოვიდა, ახალგაზრდა კაცი იყო, ყბა უცნაურად ჩასწითლებოდა. უცნაურად მიყურებდა, თითქოს ნაწყენი ყოფილიყოს ჩემზე. სახეზე დავაკვირდი და გამახსენდა ჩემი გუშინდელი მარჯვენა ჰუკი, ღვარძლიანად ჩამეცინა და გავუღიმე.

-წყალი.

– წყალს დაგალევინებ თუ ხელების ქნევვას მოეშვები, თორემ წინაზე ერთი-ორი ექიმი დაშავდა. – ამჯერად კეთილი ღიმილი გადაეფინა სახეზე. ჩემი სიჩუმე თანხმობადა ჩათვალა და ხელები გამინთავისუფლა( ტანს ქვემოთ არც ვიყავი მიბმული საწოლზე), თავი წამომიწია და წყალი დამალევინა. მადლიერება ვიგრძენი მის მიმართ, ახლა უკვე მრცხვენოდა ჩემი წინა ღამის გამოხდომა.

– ისა.. მაპატიე… გუშინ, რომ. მოკლედ…

-არაუშავს. გამივლის. ახლა მინდა შენი მდგომარეობის შესახებ გესაუბრო. – თითქოს არ მესმოდა მისი ხმა, მხოლოდ ტუჩების მოძრაობას ვხედავდი, ისედაც ვიცოდი რაზე ლაპარაკობდა, მაგრამ არ მინდოდა ამის მოსმენა, ალბათ ამიტომაც არ მესმოდა. – და შენ ჯილდოს გადმოგცემენ, მამაცობისთვის და…

-ჩემი ძმა? ზურა? როგორაა? გადარჩა? – რა ეგოისტი ვიყავი, მხოლოდ ახლა გამახსენდა ჩემი საბრალო ძმა. ძმა, რომელიც მამაცურად იბრძოდა ჩემს გვერდით. ძმა, რომელიც…

– თქვენი ძმა, სამწუხაროდ… – სახეზე დაბნევა დაეტყო, როგორც ჩანს ჯერ კიდევ ახალგამომცხვარი ექიმი იყო და ჯერ არავისთვის ეთქვა, რომ მისი ნათესავი ან მეგობარი აღარ იყო. თუმცა აქაც ზედმეტი იყო სიტყვები. ყველაფერს ვხვდებოდი, ყველაფერი მახსოვდა. თითქოს ისევ ნათლად გამახსენდა ის საშინელი დღე. ჩემი ძმის გიჟური სიცილი და მისი სახეზე შეყინული უკანასკნელი ღიმილი. საწოლზე მოწყვეტით დავეცი. თავზე შემოვიკარი ხელები და ბავშვივით ავტირდი. ის უკანასკნელი იყო ჩემი ნათესავებიდან. ახლა მარტო დავრჩი და მხოლოდ საკუთარი ზურგით უნდა მეთრია ეს სიმძიმე.

ვეღარაფერს ვერ ვამჩნევდი, ჩემს თავში ქაოსი იყო, ვერ ვიგრძენი, როგორ გავიდა ექიმი. როგორ მიდიოდა დრო, როგორ დაღამდა, როგორ გათენდა. მხოლოდ ვიწექი და წინ ვიყურებოდი. ცრემლები თავისით მდიოდა, მე იმ ბრძოლაში მარტო ძმა და ფეხები არ დამიკარგავს. მე იქ საკუთარი თავი და ჩემი ერთადერთი საყვარელი ადამიანი დავკარგე. ზედმეტად მეტი შევწირე, ქვეყანას და ჯარს. იმ წამს თავის მოკვლაზეც არ ვიტყოდი უარს. თუმცა არაფერი გამომდიოდა. ისევ მიმაჯაჭვეს საწოლზე( ერთხელ ვცადე და დამიჭირეს).

სამი დღის შემდეგ დიდი პატივით გადმომცეს ღირსების ორდენი და სპეციალური ჯილდო მამაცობისთვის და თავგანწირვისთვის. პოლკოვნკს, რომელმაც ჯილდო გადმომცა, სახეზე ეტყობოდა, რომ მობეზრებული ჰქონდა, ამ ორდენების და მედლების დარიგება დაჭრილ-დასახიჩრებული ბიჭებისთვის. მეც ჩემი ორდენი გადმომცა, მხარზე ხელი დამიტყაპუნა და გამომიცხადა, რომ ჩემი ძმისთვის განკუთვნილი ორდენებიც მალე გადმოეცემოდა. მე კი მხოლოდ ჩემი ძმის ნეშთის ნახვა მინდოდა. პოლკოვნიკმა მითხრა, რომ აუცილებლად მოაგვარებდა ამ ყველაფერს და ეცდებოდა ჩემი ძმის დასაფლავებას დავსწრებოდი.

ისევ უაზროდ მიდიოდა დრო, ისევ უაზროდ იწელებოდა წამები, სასტიკად მტკიოდა ყოველი წუთის გასვლა და საათი კი ჩემთვის უსასრულობას უდრიდა.

ცხადი?!

ღრმად ჩავისუნთქე, ნიკოტინით გაჟღენთილი, ჰაერი. ოთახში ფეხი შევდგი და მაშინვე დამცხა. არა არ ცხელოდა, უბრალოდ აურა იყო ცხელი. წითელი კედლები, ნარინჯისფერი იატაკი და გაშავებული ჭერი. ოთახის ერთადერთი სინათლის წყაროს, ეულად მობრდღვიალე, სანთელი წარმოადგენდა. ძლიერი შუქი არ იყო, თუმცა თვალი მომჭრა. დამაბრმავა და მაშინვე ვერ დავინახე მთლიანი ოთახი. ერთი ვიცოდი იქ მელოდა ის ვინც მინდოდა. ის ვინც მომწონდა და ვისაც ჩემს გულისსწორად მივიჩნევდი.

პირველ გაუბედავ ნაბიჯს, მეორე მოჰყვა. ჩემს უკან კარი თავისით დაიკეტა, უკან მოხედვა ვერ მოვასწარი, რომ ჩემს მოპირდაპირე მხარეს ორი წითელი წერტილი აენთო. თუმცა შუქს არ ასხივებდა, უბრალოდ ანათებდა, თავისთვის მიმქრალად, თითქოს მზის ჩასვლა ირეკლებოდა ამ თვალებში, დიახ ეს თვალები იყო. შეიძლება მეჩვნებოდა, მაგრამ თვალებს ჰგავდა. მიმზერდა. ეს მზერა გულს მიფლეთდა და თითქოს ჩემს სულს უყურებდა.

ოთახის სინათლეს თვალს ვაჩვევდი, ეს მობრიალე თვალებიც თითქოს აღარ იყო ასე მტრულად ანთებული, თავისიანად მიმიღო. მიცნო, ან უბრალოდ მობეზრდა უნაყოფოდ მზერა სიბნელეში. სანთელი ოთახის შუაში, დიდ ვერცხლის შანდალში იდგა, ეს ვერცხლის შანდალიც ძველებური იყო, როგორც ოთახის თითოეული მონაკვეთი. შანდალი მაგიდაზე იდგა, რომელიც წითური ხისგან იყო შეკრული. ფეხები კარგად იყო დამუშავებული, თუმცა სიძველისგან ცოტა მორყეულიყო. მაგიდაზე შანდლის გარდა სიგარეტის კოლოფი და საფერფლე იდო, რომელშიც ჯერ კიდევ ანთებული სიგარეტი იდო. ეს სიგარეტი ბოლავდა და მთლიან ოთახს ნიკოტინის მძაფრი სუნით ჟღინთავდა.

ოთახში კიდევ იყო რაღაც, თუმცა ვერ ვხედავდი რა… მივუახლოვდი და ერთი ძველებური სავარძელი დავინახე, აქა იქ ზამბარები გამოსჩროდა. ზედ ერთი გოგო გადაწოლილიყო, თითქოს წამოდგომაც ეზარებოდა, ზანტად ახამხამებდა თვალებს, თითქოს გრძელი წამწამებით დახუნძლული თვალები წითლად ანათებდა, თუმცა ეს, როგორც ახლოდან დავინახე, სანთლის ანარეკლი იყო ამ თვალებში.

მინდოდა ხმა ამომეღო, მაგრამ ვერაფერი ვთქვი. ამის გაფიქრება იყო და მივხვდი, რომ არაფერი მესმოდა. ჩემი ნაბიჯების ხმაც კი. “ნეტა რა ქვია?”. გოგონამ თვალები მე მომანათა.მის მზერას გადავაწყდი თუ არა, ნაბიჯი უკან გადავდგი და შევიშმუშნე.

“დამავიწყდა..” მაგრამ ეს მის ტუჩებს არ უთქვამთ. ტუჩებზე დავაკვირდი. დიდი და ლამაზი ტუჩების პატრონი იყო. ისევ ვცადე მეთქვა რამე. მაგრამ არაფერი გამომდიოდა. “რა ხდება კი მაგრამ”.

” არ ვიცი” ისევ მომესმა საიდანღაც. უცებ თავში საშინელმა აზრმა გამიარა, მისი აზრები მესმოდა. მას კი ჩემი ესმოდა. ისევ შევათვალიერე. გრძელი თმა ჰქონდა, მხრებზე ჩამოშლოდა და სანთლის შუქს ირეკლავდა. ფერი ვერ გავარჩიე, მაგრამ მინდოდა წითელი ყოფილიყო. კაბა ეცვა, კესანესფერი და ტანზე მოტკეცილი. ფეხი სწორი და გრძელი ჰქონდა. ფეხსაცმელი არ ეცვა. უცებ ჩემს ფეხზე შევაჩერე მზერა, არც მე მეცვა ფეხსაცმელი, თუმცა არც არაფერი არ მეცვა. შემრცხვა, მაგრამ ვფიქრობდი, რომ გოგონა ვერ ამჩნევდა ჩემს სიშიშვლეს. ვცდილობდი ჩემი სიშიშვლე ხელებით დამეფარა.

” კი მაგრამ სად ვართ? ” გავიფიქრე ისევ.

” არსად, არ ვიცი, სად” ისევ დაღონებული მზერა მომანათა და ამჯერად ხელი დაიდო მკერდზე. თითქოს მისი პულსაცია მესმოდა. არა არ მესმოდა, უბრალოდ ვგრძნობდი. ჩვენი გულები ერთნაირად ძგერდა.

” მე მქვია… მე მქვია… ” კი მაგრამ რა მქვია? გავიფიქრე შეშინებულმა. ვცდილობდი ისევ ოთახი შემეთვალირებინა და მეფიქრა. ერთი წამით ბოლთის ცემაც გადავწყვიტე, თუმცა შევდექი. გოგონა ამ დროს თვალს არ მაშორებდა, ინტერესი გაჩნდა მის თვალებში. ამას მეც ვგრძნობდი, მისი ინტერესი და ჩემი მღელვარება. ისევ მივუბრუნდი მის სახეს ღიმილი გადაჰფენოდა. წამოდგა, ხელი ხელზე მომკიდა და თავისკენ მიმწია. “სახელი? ვის ადარდებს სახელი. სად ვართ? ვის ადარდებთ სად ვართ. აქ ვართ მხოლოდ მე შენ და …”

“სანთელი” გავიფიქრე ისევ.

” სანთელი” დასრულა გოგონამაც.

მომიახლოვდა, თავი მკერდზე მომადო, მისი სხეულის სითბო და მხურვალება ვიგძენი. ისევ დამცხა, თუმცა ოთახში არ ცხელოდა.

ოთახმა შეკუმშვა დაიწყო, თუმცა ისევ თავის ადგილს დაუბრუნდა კედლები. უცნაურად პულსირებდა ყველაფერი. ვგრძნობდი ამ პულსაციას და სუნთქვას ვაყოლებდი. ისევ იგივე გამეორდა. ისევ… და ისევ. ჩვენ კი ვიდექით ასე ოთახში. ორი დაკარგული და გონებადაკრგული ადამიანი. ისევ მცხელოდა… მაგრამ ოთახი ქრებოდა. ყველაფერი ბუნდოვნად ჩანდა. ვცდილობდი, რომ გოგონასთვის ხელი მომეხვია, მაგრამ მხოლოდ ჰაერში გავიქნიე ხელი.

თვალები დავხუჭე, რომ გავახილე ჩემს საწოლში ვიწექი, ძალიან მცხელოდა და ოფლში ვიწურებოდი, წამოვიწიე, საბანი გადავიხადე გადავბრუნდი და ისევ გავაგრძელე ძილი.

მისი აბსტრაქცია

ოთახი ერთი შეხედვით მიულაგებელი იყო, თუმცა იყო ამ არეულობაშიც რაღაც წესრიგი. სათავგადასავლო წიგნები ერთად “ეყარა”, დეტექტივები ერთად. მუსიკალური წიგნები და ინსტრუმენტი სახელად გიტარა კი ცალკე კუთხეში იყო.

ოთახში ერთი საწოლი, ერთი კარადა, საწერი მაგიდა, ერთი სკამი და ერთი ბიჭი იყო. ბიჭს მშვიდად ეძინა. თუმცა ამ სიმშვიდეშიც იყო რაღაც შეშფოთება. თუმცა ეს შეშფოთება, ხშირად ბედნიერებით იცვლებოდა. ეს ბედნიერება კი სახეზე ღიმილით მთავრდებოდა.

ოთახში, ერთადერთი ფანჯრიდან, მზის სხივები შემოდიოდა. ეს მზის სხივები ალბათ რამოდენიმე წუთში ბიჭსაც გააღვიძებდა. ფანჯარა ზუსტად მის მოპირდაპირე მხარეს იყო. ბიჭს მაინც მშვიდად ეძინა. თუმცა ამ სიმშვიდ… თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს. ოთახს დავუბურნდეთ. ოთახი პატარა იყო. თუმცა კარგად იყო მოწყობილი. კედლები მარტივად, თეთრად იყო შეღებილი. თეთრ ფონზე კი ვიღაცას, ხელით დაეხატა ნახატები. ზოგგან წარწერები იყო. გემოვნება და ხატვის სიყვარული იგრძნობოდა. გიტარაც მოხატული იყო. სახელები, ხელმოწერები, საყვარელი ჯგუფის თუ მომღერლის სახელები. ადვილი მისახვედრი იყო თუ ვინ ჩაიდინა ეს “ვანდალიზმი”, თუ ბიჭის ხელებს დავაკვირდებოდით. ხელები აქაიქ საღებავით ჰქონდა მოთხვრილი. ასევე მის საწოლთან არსებული ფუნჯები მეტყველებდა იმაზე, რომ კედლების მოხატვა ახალი დამთავრებული იყო.

კედლის საათი შვიდ საათს უჩვენებდა. სახლის სიმყუდროვეს, მხოლოდ საათის წიკწიკი არღვევდა. ცოტაც და ბიჭის ტელეფონი დარეკავდა. ტანსაცმელიც უკვე შერჩეული იყო. იქვე სკამზე ეწყო. უბრალო კუბოკრული პერანგი და შარვალი. იქვე კედები ეწყო. ისევ მოხატული და ცოტათი დახეულიც. ოთახში სხვა ფეხსაცმელიც იყო თუმცა ალბათ ეს ბიჭის საყვარელი ტანისამოსი იყო. ბიჭს შავი თმა ჰქონდა. გრძელი და სწორი თითები. ამ დროს შეიშმუშნა, თავისი გრძელი თითებით ცხვირი მოიფხანა. თუმცა არ გაღვიძებია. ცხვირი ცოტა კეციანი ჰქონდა და შუაში ცოტა შეწითლებული ჰქონდა. ალბათ რომელიმე გზააბნეული ხე დაეჯა.  ტუჩები თხელი და წითელი ჰქონდა. ტუჩს ზემოთ პატარა შრამი ჰქონდა. ალბათ აქაც რომელიმე გზააბნეული ხე დაეჯახა. თვალის უპეები ჩაშავებული და ცოტა არი იყოს დანაოჭებული ჰქონდა. მისი ასაკისთვის ცოტა არ იყოს უჩვეულოა თუმცა, მთლიან სურათს უხდებოდა. კანის ფერი თეთრი ჰქონდა. გეგონებოდათ მზის შუქი არასდროს ენახ…

ამ დროს მაღვიძარაც ახმაურდა. უკვე რვა საათი იყო. ბიჭი შეიშმუშნა. წამოიწია, გათიშა მაღვიძარა და ისევ გააგრძელა ძილი. თუმცა დიდი ხანი არ დასცალდა. ერთ წუთში ისევ ახმაურდა მაღვიძარა. გეგონებოდათ სპეციალურად იყო დაყენებული ასე. თუმცა ალბათ ასეც იყო. ამჯერად უკვე საბოლოოდ გაახილა ბიჭმა თვალები. მუქი ყავისფერი თვალები ჰქონდა, სევდიანი მაგრამ იმედისმომცემი. ალბათ ეს სულითმებრძოლი ადამიანის თვალები იყო. იმ ადამიანის, რომელაც მომავლის იმედი ჰქონდა. ამ თვალებში იმედის ნაპერწკალი იყო. ეს ალბათ ის ნაპერწკალი იყო რომელიც ოდესმე აგიზგიზდება და დიდ ალად იქცევა.

ბიჭი საწოლიდან წამოიწია, ოთახი მოათვალიერა. ერთ წერტილს გაუჭტერა თვალები. ეს წერტილი კი არა უფრო ნახატი იყო, გაეღიმა. ფეხები მოკეცა და მუხლებს დაეყრდნო. უყურებდა და ღმერთმა იცის რას ფიქრობდა, ან ფიქრობდა თუ არა საერთოდ. ცოტა ხანში წამოდგა, თავი მოიქექა. საათს დახედა მაიკა გადაიცვა და სააბაზანოში გავიდა. იქიდან უკვე მოწესრიგებული გამოვიდა. პირსახოცი მხარზე ჰქონდა გადაკიდებული და ცდილობდა ხელებიდან საღებავის კვალი გაექრო. თუმცა უშედეგოდა. ბოლოს დანებდა “ეჰ… ერთი ამისიც.” ჩაილაპარაკა და ოთახში შებრუნდა. ისევ ნახატისკენ გაექცა მზერა. უბრალო პორტრეტი იყო. განსაკუთრებული არაფერი. ერთი გოგო ეხატა. გოგოს უკან კი უბრალო სიშავე იყო.

დიდი ხანი არ გაჩერებულა პორტრეტთან. შარვალი ამოიცვა. მაიკა გაიხადა და პერანგი ჩაიცვა. ჩაცმის დროს ერთ წერტილში იყურებოდა. შუბლი შეჭმუხნული ჰქონდა. თვალები აფორიაქებული, ტუჩები მოეკუმა და გასთეთრებოდა. ხელებიც ცოტა არ იყოს უკანკალებდა. როდასაც ჩაცმას მორჩა, სამზარეულოში გავიდა. იქ უკვე ქალი ფუსფუსებდა. ფეხის ხმის გაგონებაზე მოტრიალდა. ლამაზი ქალი იყო, თუმცა სილამაზეში ასაკი შეპარვოდა უკვე. თმა ქერად ჰქონდა შეღებილი. შეღებილი იმიტომ, რომ წარბები მუქი ჰქონდა. საოცარი ღიმილი ჰქონდა. ნათელი და სუფთა. ალბათ ასეთი ღიმილით მხოლოდ თავის შვილს უღიმოდა. ბიჭმაც გაუღიმა. თუმცა ამ ღიმილში სევდა უფრო მეტი იყო ვიდრე ეიფორია.

ქალი თავის, სწორ და გრძელ, თითებს მარჯვედ ხმარობდა. ხშირად გადაიწევდა ხოლმე ყურს უკან თმას. ყურზე კი მისი ახალგაზრდული სულის ნიშანი, ოთხგან გახვრეტილი ყური ამშვენებდა. თან რაღაცას ღიღინებდა. ბიჭისთვის ნაცნობი სიმღერა იყო, თუმცა არ უსმენდა. ქალის თვალები ბედნიერებას ასხივებდა. სიამაყეს და სიხარულს.როგორც ყველა  გამოცდილი დიასახლისი, რამოდენიმე საქმეს ერთად აკეთებდა. ოთახში სიმშვიდეს უკვე საჭმლის გემრიელი სუნი არღვევდა. ეს ყველასთვის საყვარელი სუნია. ეს ის სუნია, რომელიც სახლის სიმყუდროვეს გვაგონებს ჩვენს ბავშვობის მოგონებებს გვიღვიძებს და დედის ზურგს გვახსენებს, როდესაც იგი ჩვენს გამოსაკვებად საჭმელს აკეთებს. (დედებო მიყვარხართ, გაფასებთ :* ❤ )

– მზად ხარ? ხომ არ ნერვიულობ. რაც არ უნდა მოხდეს, იცოდე მე შენს გვერდით ვარ. მამაც შენს გვერდითაა… – ამის თქმაზე ქალს თვალზე ცრემლი მოადგა, თუმცა არ მიუქცევია ყურადღება.

– კი დე. არ ვნერვიულობ. მე… მე მჯერა საკუთარი თავის.

– ყოჩაღ ლუკა. ჩაის დალევ?

-კი… დე რო არ მოეწონოთ რა ვქნა მერე?

– არ მოეწონებათ უკეთესს დახატავ. თუმცა ჩემთვის შენ საუკეთესო ხარ. მიდი ჭამე მალე და მეც მოვემზადები. – ეს უთხრა და ჩაი და ბუტერბროთები მიუტანა. თავზე ხელი გადაუსვა და ლოყაზე უჩქმიტა.

ლუკა ცოტა დამშვიდდა. ჭამდა და თან დღევანდელ დღეზე ფიქრობდა. მისთვის ეს პირველი გამოცდა იყო. ახალგაზრდა მხატვართა გამოფენა იყო. ლუკაც ახალგაზრდა იყო, თან მხატვარი. და პირველად გაიტანა თავისი ნახატი სახალხოდ. აქამდე მხოლო დედამ და უახლოესმა სამეგობრომ იცოდა, რომ ხატავდა. ყველას მოსწონდა თუმცა, ლუკა მაინც არ იყო კმაყოფილი. ეგონა, რომ ისინი არ იყვნენ კომპეტენტურები და ვერ აფასებდნენ ისე როგორც საჭირო იყო. მას კრიტიკა უნდოდა. თუმცა არ იცოდა კრიტიკას როგორ მიიღებდა. ფიქრობდა, რომ მტკივნეული იქნებოდა, თუმცა დედამ დაარწმუნა, რომ უნდა ეცადა. ისე ვერაფერს მიაღწევდა. დედამ უთხრა, რომ ეს იქნებოდა მისი ნაბიჯი დიდ მომავალში. ლუკა ფიქრობდა, რომ დედა არ ცდებოდა.  ეს მართლაც სამომავლო ნაბიჯი იყო.

– აბა რა ქენი, დაამთავრე? ნახე… ერთი ლუკმაც არ უჭამია. კარგი წამოდი გზაში შეჭამ რამეს.

– მოვდივარ. მოიცა ნახატს ავიღებ და გამოვალ ეხლავე. – ლუკა მაშინვე გავიდა სამზარეულოდან. ნახატი უნდა აეღო. არ იცოდა რომელი, მაგრამ გადაწყვეტილი ჰქონდა პირველივე რაც ხელში მოხვდებოდა აეღო. კარადა გამოაღო, თვალები დახუჭა. ხელი გაიწვდინა და პირველივე ჩარჩოს მოკიდა ხელი. მაშინვე თვალები გაახილა. ხელში “მისი აბსტრაქცია” შერჩა. ასე დაარქვა ამ ნახატს. ძალიან არ მოსწონდა ეს ნახატი, თუმცა გადაწყვიტა ბედს მინდობოდა. თვლიდა, რომ ეს უბრალო ნახატი იყო. არაფერი განსაკუთრებული. ამიტომ არ მოსწონდა. თუმცა ბევრი იწვალა ფერების შერჩევაზე. მაგრამ მეტს ელოდა. და ამიტომაც დაარქვა “მისი აბსტრაქცია” და არა თუნდაც “თავისი აბსტრაქცია” ოთახიდან გამოვიდა. დედა უკვე ელოდებოდა. მაშინვე შეახვიეს ნახატი ქაღალდში და სახლიდან გავიდნენ. უკვე ცხრა საათი იყო. გამოფენაზე რეგისტრაცია კი ერთ საათში იწყებოდა.

ნახევარ საათში უკვე გამოფენაზე იყვნენ დედა-შვილი.

P.S. გაგრძელება იქნება. 😀